(cz.II) Sen drwala, czyli od Szrenicy do karkonoskiej granicy.

Niestrudzona grupa wędrowców uczestniczacych w „Wyprawie GSS” z noworudzkim Kołem PTTK im. „Gwarków Noworudzkich” w dniach 16 i 17 sierpnia 2014r. pokonała kolejne kilometry na czerwonym szlaku.

Tym razem przyszła pora na przepiękne i najwyższe pasmo Sudetów, czyli Karkonosze. Grupę prowadził kol. Witek Telus, a w rolę Dyrektora ds. oświatowo-wychowawczych wcielił się nasz Przodownik Turystyki Górskiej, kol. Czesław Dominas, raczac nas kolejnymi opowieściami o mijanych obiektach i formacjach górskich.

Dzień pierwszy (a właściwie już trzeci) zaczęliśmy od dotarcia na szczyt Szrenicy wyciagiem ze Szklarskiej Poręby. Karkonosze przywitały nas chłodno i mokro – start wyciagu opóźniono z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych. Dopiero o godzinie 10:00 uruchomiono silniki i mogliśmy pojechać na skapany we mgle i mżawce szczyt. Otuleni szczelnie w odzież przeciwdeszczowa powędrowaliśmy szlakiem czarnym do Granicznej Łaki, gdzie przyszła pora na pamiatkowe zdjęcie w punkcie ponownego spotkania z Głównym Szlakiem Sudeckim. Potem w drogę, pomiędzy skalnymi formacjami „Trzy Świnki” oraz „Twarożnik”. Poniżej Szrenickich skałek przyszła pora na tradycyjne zboczenie. Tym razem zboczyliśmy na czeski szlak żółty, aby dotrzeć do Źródeł Łaby. Trzeba przyznać, że czescy przyjaciele gór przepięknie przebudowali ten skalny zakatek. Kamienna studnia symbolicznie wskazuje na źródło rzeki, a szereg herbów miejskich pokazuje dalsza trasę rzeki. Jak widać niektórzy z nas nie oparli się urokowi czeskiej syreny. Szkoda tylko, że miała serce całkiem z drewna i nie odwzajemniła czynionych awansów… Po wizycie u źródeł Łaby wróciliśmy na dalsza wędrówkę i wkrótce dotarliśmy do Śnieżnych Kotłów. No cóż, jak przyjemnie było popatrzeć na to, czego nie widać. Mgła gęsta i biała nie pozwoliła na podziwianie widoków z nowo wybudowanych tarasów widokowych, więc poszliśmy dalej. Na szczęście pogoda zaczęła się powoli poprawiać, i już na wysokości Kamieni – Ślaskich i Czeskich – wreszcie wyjrzało słońce. Pogoda jednak to nie bez kozery rzeczownik rodzaju żeńskiego, bo wciaż się zmieniała. Na przemian mgła, wiatr, słońce i mżawka towarzyszyły nam aż do Schroniska „Odrodzenie”. Schowaliśmy się w sama porę, bo akurat wtedy solidnie lunęło. Na szczęście na krótko. Po małym posiłku dalsza trasa – wspinaczka na zbocza Małego Szyszaka i Tępego Szczytu. Dalej nad Kotłem Smogorni w kierunku skałki „Słonecznik”. Niestety skałka wcale nie przyniosła słońca. Z obawa obserwowaliśmy nadciagajace od zachodu gęste i ciemne chmury. Jednakże w czasie podziwiania Kotłów Wielkiego i Małego Stawu zobaczyliśmy ciekawe zjawisko – ciężkie, deszczowe chmury nie miały siły przedrzeć się nad Karkonoszami i dosłownie rozpadły się tuż obok nas. Do Ślaskiego Domu dotarliśmy zatem już w całkiem przyjemnej aurze. Udało się nawet zrobić kilka zdjęć na tle Śnieżki. W Ślaskim Domu solidny odpoczynek, bo niestety czas nie okazał nam litości i nie zdażyliśmy na wyciag. Do Karpacza musieliśmy zatem zejść per pedes – najpierw szlakiem czarnym do Białego Jaru, dalej żółtym do Strzechy Akademickiej i potem już droga, przez Polanę do Kościółka Wang. Długo będziemy pamiętać ten odcinek – męczaca, kamienista droga niejednego dosłownie „wyssała” z sił. Ledwo żywi dotarliśmy do punktu noclegowego około godziny 21:00. Ciekawe, czy to jakaś tradycja się tworzy? Po posiłku i wieczorku integracyjno-decyzyjnym przyszła pora na spoczynek. Niektórym nawet udało się przespać, a niektórzy przeżywali swoje zafascynowanie karkonoskimi lasami wydajac cała noc charakterystyczne dźwięki ryczacej piły motorowej. W nagrodę za to – dla wszystkich – sprawiedliwa pobudka o 7:00, czyli jak dobrze wstać skoro świt (tylko po co?).

Dzień drugi (a raczej czwarty) rozpoczał się solidnym śniadaniem i pakowaniem „bambetli”. A potem znów na trasę. Ulicami Karpacza dotarliśmy do dolnej stacji wyciagu, który powiózł nas na Kopę. Potem już prosto do Ślaskiego Domu, który minęliśmy, aby wspiać się na najwyższy szczyt Sudetów, czyli Śnieżkę. Schronisko i Obserwatorium Meteorologiczne zdobyliśmy szlakiem czarnym i czerwonym, wędrujac „po łańcuchach”, czyli zdecydowanie najczęściej wybieranym podejściem. I faktycznie na całej trasie spotkaliśmy wiele „sapiensów” z językiem „po kolana”. Po odpoczynku na szczycie przyszła pora na długa wędrówkę w dół. Najpierw Droga Jubileuszowa do Ślaskiego Domu, a potem już kulturalnie szlakiem czerwonym w dół Kotła Łomniczki. Malownicze zakosy i strome urwiska to przepiękne widoki. Naprawdę warto to zobaczyć. Na dole chwila oddechu w schronisku „Nad Łomiczka” (chiwlowo unplugged) i dalej do Karpacza. Granicę Karkonoskiego Parku Narodowego przekroczyliśmy w Orlinku i zeszliśmy do pętli autobusowej przy Rezydencji „Biały Jar”, gdzie pożegnaliśmy szlak czerwony do następnego razu. Potem powrót do domu i cóż… oczekiwanie na kolejna część wyprawy. 60 km za nami, a 384 przed nami. Mamy za soba zatem około 14% całej trasy. Zdecydowanie najbardziej wymagajace 14%.

Dziękuję wszystkim wytrwałym wędrowcom za dyscyplinę i zrozumienie. Podziwiam wasze niespożyte siły i nieskończone pokłady dobrego humoru. Zdjęcia wykonali: Edward Lada i Krzysztof Wieczorek

Wzór wypełnienia ksiażeczki GOT: