(cz.XIII) Grzyby, Spalona i Stacja – Gwarkowie na kolejnym odcinku GSS

Jesienna pogoda nie rozpieszcza, ale wreszcie trafiło się „okienko” na dzień 15 października 2016r. 14-osobowa grupa najwytrwalszych zdobywców Głównego Szlaku Sudeckiego ruszyła na odcinek Lasówka-Spalona-Długopole Zdrój. Wędrujacych poprowadził aspirant przodownicki, kol. Witek Telus, wspierany merytorycznie przez Honorowego Przodownika Turystyki Górskiej, kol. Czesława Dominasa.

Porcja asfaltu na pobudzenie apetytu

Niezawodny „SmileBus” przywiózł nas w okolice kościoła w Lasówce wczesnym ranem, około 9:00. Stad powędrowaliśmy naszym „ukochanym” asfaltem w kierunku południowego końca wsi, gdzie znajduje się skrzyżowanie z droga do Bystrzycy Kłodzkiej. Po drodze kolejne agroturystyki i pensjonaty (w tym – co ciekawe – „Andrzejówka”). Przez cała drogę towarzyszyła nam wzburzona Dzika Orlica (to efekt niedawnych, obfitych opadów deszczu). Asfaltowa jezdnię udało się pożegnać dopiero na skraju wzniesienia Ubocze (812 m.n.p.m.). Na przełęczy przyszła pora na pierwszy postój.

Grzyby, wszędzie grzyby…

Bystre oczy koleżanek i kolegów dostrzegały co i rusz kolejne trofea: podgrzybki, maślaki, koźlarze oraz inne okazy leśnej flory. Ciekawa, leśna trasa obfitowała zatem w kolejne okrzyki „jest!” oraz „mam!”. Humor trochę nam popsuła droga w okolicy Przełęczy Spalonej (754m.n.p.m.), całkowicie zalana woda i błotem. To niestety skutki uboczne geologii tego terenu. Góry Bystrzyckie w tej okolicy słyna z ogromnych pokładów kwarcytu, skały przepięknej, lśniaco białej, ale niestety praktycznie nieprzepuszczalnej dla wody. Stad liczne torfowiska i rozlewiska. Ale też i spore ilości wilgoci – czyli świetne warunki rozwoju grzybni. Tak wędrujac i skaczac między kałużami dotarliśmy do skraju lasu, u podnóża wyciagu narciarskiego we wsi Spalona. Jeszcze tylko podejście wzdłuż stoku narciarskiego i już trafiamy do schroniska.

Przełęcz Spalona, ale racuchy na szczęście nie.

Schronisko PTTK „Jagodna” to nie lada wyzwanie. Jak można przeczytać – znajduje się na wysokości 8110 m.n.p.m. To oczywiście efekt dowcipu któregoś z turystów, który dokleił cyfrę „0” do tablicy informacyjnej. Schronisko słynie z racuchów z jagodami, ale maja tu także całkiem niezłe pierogi oraz wiele innych dań. Wnętrze zachowało jeszcze wiele z klimatu dawnej gospody sudeckiej, więc pobyt tam to prawdziwy relaks. Ze schroniska marsz – a jakże – znów asfaltem, przez słynna „Autostradę Sudecka”, zakrętami wzdłuż zboczy Sasina (883 m.n.p.m.) i Sasanki (965 m.n.p.m.). Pomiędzy zboczami Sasina i Jagodnej szlak wreszcie opuścił jezdnię i poprowadził nas między resztki zabudowań dawnej kolonii „Sowina”. Między ruinami domów wciaż jeszcze rosna zdziczałe jabłonie i grusze, nadajace swoimi czerwieniami i żółciami przepięknego kolorytu jesieni.

Wieś nad Ponikiem

Stopniowo dotarliśmy do wsi Ponikwa, która swoja nazwę zawdzięcza potokowi Ponik. We wsi jeden zabytek – kościół pod wezwaniem św. Józefa Robotnika z połowy XVIII wieku, nieopodal którego zrobiliśmy sobie kolejny postój. Z Ponikwy, droga przy „Stanicy nad Ponikiem”, a dalej polna droga dotarliśmy do Długopola Zdroju.

Małe uzdrowisko

Długopole to najmniejsze uzdrowisko Kotliny Kłodzkiej. Problem rozmiaru rekompensuje z nawiazka gustownie urzadzony Park Zdrojowy z fontannami, stawami i Pijalnia Wód Mineralnych (pięknie pozdrawiamy pania z obsługi!). Pozostawiliśmy po sobie ślad w Księdze Pamiatkowej, niektórzy zaczerpnęli łyk wody ze źródła i znów w drogę – na most. Most na Nysie Kłodzkiej symbolicznie oddziela Sudety Środkowe od Sudetów Wschodnich. Na koniec przez stary park i prosto na stację kolejowa tuż przy wylocie tunelu. Tu zostało nam tylko zrobić kilka pamiatkowych zdjęć i wsiaść do pociagu, ale nie byle jakiego tylko do Kłodzka.

Dziękuję wszystkim uczestnikom i już zapraszam na kolejny odcinek, do Międzygórza, na który wybieramy się 19 listopada.

Wzór wypełnienia ksiażeczki GOT: