Na Ścinawskich Wzgórzach w poszukiwaniu wiosny

1 marca 2015r. na poszukiwanie wiosny wyruszyła ponad 50-osobowa grupa turystyczna, złożona z turystów Koła PTTK im. „Gwarków Noworudzkich” w Nowej Rudzie (pod kierunkiem kol. Czesława Dominasa i kol. Witolda Telusa), SKKT Szkoły Podstawowej nr 7 w Nowej Rudzie (pod kierunkiem kol. Ireny Caryk i kol. Jana Okońskiego) i grupy „AniKije” z Noworudzkiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku (pod kierunkiem kol. Anny Szczepan).

Na starcie w Gorzuchowie pojawiliśmy się około 9:30. Po przywitaniu kierownik grupy poprowadził nas droga w kierunku przysiółka Gorzuchówek. Spod stacji kolejowej „Gorzuchów” należy skierować się w drogę do Kamieńca. Dalej mostem nad Ścinawka i do skrzyżowania droga asfaltowa. W Gorzuchówku skręcamy w prawo, droga wiodaca niedaleko od rzeki. Wędrujemy aż do domu z numerem 146, gdzie skręcamy w lewo (można zejść wcześniej – i tak właśnie zrobiliśmy, ale należy przejść przez podwórze prywatnej posesji). Wędrujemy w górę, podziwiajac coraz piękniejsze panoramy Gór Sowich, Gór Bardzkich i Wzgórz Włodzickich, stopniowo osiagajac grzbiet Wzgórz Ścinawskich. Potem droga coraz niżej, kierujac się w stronę doskonale widocznej wieży widokowej „Suszynka” i zabudowań wsi Suszyna. Przechodzimy przez pierwsze zabudowania wsi i osiagamy skrzyżowanie, na którym skręcamy w lewo, w górę. Wędrujemy w stronę przystanku autobusowego i dalej w górę. Obok domu numer 9 (?) skręcamy w prawo w dobrze widoczna drogę, która wspina się lekko , dajac możliwość odejścia na drogę równoległa do drogi asfaltowej. Dochodzimy nia do ujęcia wody przy agroturystyce i wieży „Suszynka”.

Po zwiedzeniu wieży kierujemy się ponownie do ujęcia wody i tym razem wędrujemy droga asfaltowa w dół wsi. Na zakręcie spotykamy polna drogę wiodaca wprost w kierunku linii lasu nad Raszkowem (prawdopodobnie lepsza droga – do sprawdzenia). My poszliśmy na sam dół wsi, wędrujac do pierwszych zabudowań Raszkowa. Mijamy przystanek autobusowy i skrzyżowanie z droga na Niwę. Zdecydowanie odradzamy zejście z głównej drogi przy świetlicy wiejskiej – wędrujemy konsekwentnie do skrzyżowania z droga na Wambierzyce (tu z prawej strony dołacza droga polna z lasu, która wyprowadza ten „lepszy wariant” spod wieży). Idziemy w kierunku Wambierzyc, wypatrujac pierwszego skrętu w lewo, w kierunku linii lasu. Jest tylko jedno takie zejście, trudno go przeoczyć. Dochodzimy do linii lasu i wspinamy się leśna ścieżka na słabo widoczne wzniesienie Bogatki. Pod Bogatka poszukujemy leśnej drogi schodzacej w dół wawozu (w lewo) i idziemy droga cały czas prosto, przecinajac potok. Dochodzimy do skrzyżowania z droga 388 (Wambierzyce-Polanica), która przecinamy i wchodzimy na drogę wiodaca skrajem lasu w kierunku kaplicy. Doskonale widoczna ścieżka prowadzi nas przez kolejne kapliczki aż do ścieżki Synaj-Tabor-Wambierzyce. Schodzimy obok kolejnych kaplic aż do schodów kamiennych. Wychodzimy na plac Najświętszej Marii Panny przy bazylice, gdzie kończy się nasza trasa.

Na przejście całej tej trasy o długości 12 km i sumie podejść 400m należy przeznaczyć około 4-5 godzin (wliczajac postoje i zwiedzanie wieży widokowej).

Goraco polecamy tę trasę, majac nadzieję, że władze samorzadowe podejma wkrótce słuszna decyzję o wyznakowaniu tego szlaku – proponujemy kolor zielony. Widoki i ciekawe miejsca sa tego warte. Trasa jest bezpieczna, wygodna i w sam raz na jednodniowy spacer.

Dziękujac wszystkim uczestnikom za wyrozumiałość w przecieraniu szlaku, prowadzacym za zdecydowanie i pewna rękę w prowadzeniu grupy i wszystkim za udział już dziś zapraszamy na nasze kolejne wyprawy.

Wzór wypełnienia ksiażeczki GOT