(cz.I) Przez Wysoki Kamień na Szrenicę. Pierwsze kroki na GSS.

No i stało się. Nieustraszeni pogromcy gór z noworudzkiej Grupy Specjalnej PTTK im. „Gwarków Noworudzkich” zrobili „pierwszy krok w chmurach”.  Ponownie dołaczli do nas nasi goście – Damian z Polanicy Zdroju i Walentyna z Wrocławia. Mamy nadzieję na dalsza współpracę! Główny Szlak Sudecki im. dr Mieczysława Orłowicza liczy sobie 444 km długości, a jego przejście powinno zajać około 120 godzin marszu. Szlak zaczyna się na dworcu autobusowym w Świeradowie Zdroju, a kończy się w Prudniku.

Po dotarciu do Świeradowa Zdroju grupa udała się na poszukiwanie słynnej „czerwonej kropki”, która skryła się na niepozornym obramowaniu informatora turystycznego przy ul. Mickiewicza. Moim zdaniem to poważne faux pas. Taki szlak zasługuje na nieco więcej szacunku. A negatywnego wrażenia dopełnia zupełny brak jakiejkolwiek informacji o tym szlaku. Choćby jednej tabliczki…

Nieco lepsze wrażenie odnieśliśmy na skraju Parku Zdrojowego, gdzie udało się odnaleźć węzeł szlaków z tablicami oraz pamiatkowa tablicę upamiętniajaca twórcę szlaku.

Samo miasto budzi jednak pozytywne wrażenia, nie gasnace nawet wobec rozmachu prac przy przebudowie deptaku. Urokliwy kurort zatrzymał nas nieco dłużej, niż było to planowane, a to łyk zimnej wody ze źródła, a to zakup mapy, a to pieczatka do GOT, a to porcja lodów, a to jeszcze coś… i tak straciliśmy prawie godzinę czasu. Na szlak wyruszyliśmy dopiero około godziny 10:00. I od razu mocny akcent – szlak wspina się dość stromo na szczyt Stogu Izerskiego (1108), kilkukrotnie schodzac na leśne ścieżki, aby nieco skrócić (i przy okazji jeszcze utrudnić) podejście droga zaopatrzeniowa do schroniska. Zgodnie ze szlakowskazem podejście miało zajać około 1 godziny, ale w rzeczywistości zajęło nam prawie dwie. Ta swoista niekonsekwencja dała nam się jeszcze nie raz we znaki. Odnoszę wrażenie pewnego chaosu w oznakowaniu czasów przejść w Górach Izerskich. Na szczycie góry przyszła pora na pierwsza kawę, zwłaszcza, że (przynajmniej według wskazań) dalsza droga miała nam zajać jeszcze 4 godziny.

Posileni i wypoczęci po wymagajacym podejściu ruszyliśmy grzbietem Gór Izerskich w kierunku kolejnych szczytów. Najpierw wzdłuż podmokłych zboczy Bagienka, potem przez podmokły grzbiet Świeradowca (1036) z pozostałościami przekaźnika RTV aż do schronu na Polanie Izerskiej (965). Odpoczynki były potrzebne, bo upał, nawet na tej wysokości dawał się solidnie we znaki.

Dalsza trasa wiodła przez bardzo mokre torfowiska na Podmokłej (1001) i Szerzawie (975), aż wreszcie pozwoliła opuścić wilgotne tereny na Mokrej Przełęczy. Dalsza trasa prowadziła już zupełnie sucha droga w kierunku kulminacji Sinych Skałek (1122) z przepięknym punktem widokowym. I znów kolejny odpoczynek (upał!). Kilometry stawały się coraz bardziej męczace, ale przed nami jeszcze Przednia Kopa (1114) i zbocze Wysokiej Kopy (1126). Dopiero po minięciu zbocza najwyższego szczytu Gór Izerskich szlak sprowadził nas na chwilę w ocienione lasem stoki, aby poprowadzić skrajem nieczynnego wyrobiska kopalni kwarcytu „Stanisław” na zboczu Izerskich Garbów (1084). Potem powrót na rozgrzane słońcem skalne ścieżki Zwaliska (1047), gdzie spotkaliśmy rozmaite formacje skalne. Solidnie zmęczeni dotarliśmy wreszcie do upragnionego punktu wypoczynku – schroniska na Wysokim Kamieniu (1058). Tu składamy ogromne podziękowanie właścicielom obiektu za przyjęcie nas już po godzinie zamknięcia i ugoszczenie kawa, szarlotka i innymi bardzo poszukiwanymi specjałami. Dzięki temu już łatwiej było nam pokonać strome zejście do górnych zabudowań Szklarskiej Poręby. Na skrzyżowaniu ze szlakiem czarnym zmęczenie wzięło górę i zdecydowaliśmy się na przerwanie wyprawy i szybki marsz do pensjonatu „Do Słońca”, gdzie wyrozumiała właścicielka cierpliwie czekała z obiado-kolacja. Trzeba przyznać, że obiad o godzinie 20:45 smakuje wybornie…

Wieczorek integracyjny potrwał krótko, bo wielu z nas już czuło się mocno wyczerpanych.

Dzień drugi, po solidnym śniadaniu, zaczał się od odnalezienia punktu, w którym przerwaliśmy przygodę z GSS, a następnie kontynuowaliśmy rajd trasa w dół, przez Hutnicza Górkę (771) do stacji kolejowej Szklarska Poręba Górna i dalej w kierunku doliny Kamiennej, gdzie wreszcie opuściliśmy obszar Gór Izerskich, aby rozpoczać przygodę w Karkonoszach. Najpierw krótki odpoczynek na Kruczych Skałach, potem dłuższy postój przy schronisku „Kamieńczyk” nad Wodospadem Kamieńczyka. Dalsza droga to kolejne długie podejście – stok Szrenicy. Krok za krokiem, w potężniejacym coraz bardziej upale. Wreszcie około godziny 12:00 docieramy do Schroniska na Hali Szrenickiej. Dłuższy postój, posiłek i uzupełnienie płynów i w drogę – w kierunku doskonale widocznego szczytu Szrenicy. Tuż pod schroniskiem, na rozdrożu Granicznej Łaki rozstajemy się ze szlakiem czerwonym (jeszcze tu wrócimy!), aby dotrzeć na szczyt Szrenicy (1362) i urokliwego schroniska. Ostatni postój i wreszcie zejście do górnej stacji wyciagu krzesełkowego. Ostatnie spojrzenie na Karkonosze i ponad 3-kilometrowa podróż na „latajacych fotelach”. Zmęczeni, ale pełni wrażeń powoli wracaliśmy do miejsca zakwaterowania, skad odebrał nas bus firmy „Smilebus” Pawła Gorczycy. Około 20:00 wróciliśmy wreszcie do domów. Po drodze już snuliśmy plany powrotu na szlak czerwony. Może kolejna eskapada na trzy dni? Może już w lipcu albo sierpniu?

Wzór wypełnienia ksiażeczki GOT: