Koło PTTK im. Gwarków Noworudzkich w Nowej Rudzie

Na pomysł naszego Przewodnika Sudeckiego, Pana Andrzeja Behana, wyjazdu do Wysokiego Jesionika zgłosili się Noworudzcy Gwarkowie z przyjaciółmi oraz AniKije grupa Ani Szczepan z NUTW.

23 października 2016 – po drodze szybko autokarem zwiedzamy Paczków, czyli polskie Carcassonne, z pięknie zachowanymi murami obronnymi, dalej czeski Javornik z zamkiem Jansky Vrch, letnia rezydencję wrocławskich biskupów. Po dojechaniu do Karlovej Studenki, uzdrowiska słynnego z wód szczawiowych (charakterystyczny zapach siarkowodoru), startujemy żółtym szlakiem wzdłuż rezerwatu Białej Opawy. Podziwialiśmy piękne wodospady, liczne kaskady, mostki, skałki, drabinki, szum czystej, bystrej rzeki. Tak doszliśmy do rozdroża U Barborky, gdzie mieliśmy krótki odpoczynek przed dalsza wędrówka. Droga na szczyt upłynęła już przy silnym wietrze i gęstej mgle. Praded (Altvater, Pradziad- dawniej Pradziadek) 1491,3 m npm najwyższy szczyt Sudetów Wschodnich i Moraw, jest głównym celem naszej wędrówki. Na szczycie stoi budowana w 1977-83 r. wieża rtv o wysokości 146,5 m (poczatkowo miała 162m), a po wyjechaniu winda (koszt 80 koron) na 73 metr jest wybitny punkt widokowy. Szczyt wieży jest na 1637,5 m npm czyli jest to najwyższy położony punkt w całych Sudetach. Niestety mgła pokrzyżowała nam plany widokowe, więc nic nie pozostało nam jak dotrzeć z powrotem do Karlovej Studenki. Daliśmy sobie postanowienie powrotu tu przy sprzyjajacej pogodzie. Dziękujemy wszystkim uczestnikom oraz naszemu Panu Przewodnikowi za udany wypad.

Wzór wypełnienia ksiażeczki GOT:

W dniu 22 października młodzi turyści ze Szkolnego Klubu Krajoznawczo – Turystycznego w Szkole Podstawowej nr 7 w Nowej Rudzie pod opieka p. J. Okońskiego wybrali się na jesienna wędrówkę w Góry Sowie.

Ruszajac na szlak tajemnic II Wojny Światowej, postanowiliśmy zwiedzić i zapoznać się z historia słynnego Kompleksu „Riese”. W pierwszym etapie odwiedzamy podziemna infrastrukturę Podziemnego Miasta „Osówka”. Z wielkim namaszczeniem słuchamy relacji pani przewodnik, która przybliża nam historię tego miejsca i tragedię tysięcy osób-jeńców pracujacych przy powstawaniu obiektu. Przytłacza nas ogrom inwestycji, nakładów pracy i formuła przedsięwzięcia. Po zwiedzeniu części podziemnej kierujemy się w stronę Rzeczki. W trakcie wędrówki, co rusz napotykamy na różnorodne budowle. Ich ilość świadczy o wielkości i randze budowy. Otuleni barwami jesieni, dzielnie kroczymy przed siebie podziwiajac cała gamę kolorów pięknego lasu. Czas na odpoczynek, tradycyjne „klubowe ognisko” i pieczenie kiełbasek. Jak zwykle smakuja wybornie! Ruszamy dalej. Czarnym szlakiem, podażamy do Rzeczki. Wychodzimy z lasu, mamy więc szansę podziwiać przepiękna panoramę na główny masyw Gór Sowich z Mała Sowa na pierwszym planie. Po dotarciu na miejsce, wykorzystujemy chwilę wolnego czasu na zabawę z działem przeciwlotniczym. Kończymy zabawę i wchodzimy za panem przewodnikiem do podziemi Kompleksu „Rzeczka” („Walim”). Mało jest przewodników, którzy z tak wielka pasja i zaangażowaniem potrafiliby przekazać wiedzę i zainteresować odbiorcę – słuchacza. Mimo woli, stajemy się uczestnikami, świadkami wydarzeń zwiazanych z II Wojna Światowa, utożsamiamy się z tragedia ludzi tu pracujacych, ich dramatem. Komputerowa inscenizacja dopełnia dzieła. I pomyśleć, że „człowiek – człowiekowi zgotował taki los” – los okrutny!. Dziękujemy panu przewodnikowi (-Pozdrawiamy goraco!), zaopatrujemy się jeszcze w pamiatki i czas wracać do domu. I już z niecierpliwościa czekamy na kolejne spotkanie z przygoda. Z turystycznym pozdrowieniem!

SKKT SP 7 Nowa Ruda.

{gallery}2016_10_22_riese{/gallery}

Mniej znane zakatki Gór Wałbrzyskich były tym razem celem młodych turystów z Trójki. Kiedyś zdobyli Chełmiec, drugi co do wielkości w Górach Wałbrzyskich, a w sobotę 15 października 2016 roku najwyższy szczyt tych gór, czyli Borowa.

Wędrowali ze stacji PKP Wałbrzych Główny przez Zamkowa Górę (na niej ruiny Nowego Dworu) – tu piekielnie trudne podejście, potem przez przełęcze: Kozia i pod Borowa. Szczyt Borowej nieco rozczarował brakiem oznakowania i punktu widokowego. Poniesione straty moralne i estetyczne powetowali sobie ogniskiem (z trudem rozpalonym). Ciag dalszy wędrówki: Borowa – Przełęcz pod Borowa – Glinica – Jedlina Zdrój. W Jedlinie szukali śladów Charlotty i znaleźli ja na ławce obok fontanny (patrz zdjęcia) oraz w nazwie źródła wody zdrojowej; dawna nazwa miejscowości – Bad Charlottenbrunn. Najbardziej podobały się harce na boisku (fantastyczny mecz na orliku) i na Czarodziejskiej Górze – bobsleje, pontony, park linowy itp. Tak te zabawy zaabsorbowały młodych turystów, że omal nie spóźnili się na pociag. A w nim niespodzianka, błyskawiczny konkurs pod hasłem „Co zapamiętałeś z rajdu?”, oczywiście z nagrodami. Siedemnaście zadowolonych osób wracało tego dnia z kolejnej wyprawy.

Zdjęcia Wacław Koch

Wzór wypełnienia ksiażeczki GOT:

Jesienna pogoda nie rozpieszcza, ale wreszcie trafiło się „okienko” na dzień 15 października 2016r. 14-osobowa grupa najwytrwalszych zdobywców Głównego Szlaku Sudeckiego ruszyła na odcinek Lasówka-Spalona-Długopole Zdrój. Wędrujacych poprowadził aspirant przodownicki, kol. Witek Telus, wspierany merytorycznie przez Honorowego Przodownika Turystyki Górskiej, kol. Czesława Dominasa.

Porcja asfaltu na pobudzenie apetytu

Niezawodny „SmileBus” przywiózł nas w okolice kościoła w Lasówce wczesnym ranem, około 9:00. Stad powędrowaliśmy naszym „ukochanym” asfaltem w kierunku południowego końca wsi, gdzie znajduje się skrzyżowanie z droga do Bystrzycy Kłodzkiej. Po drodze kolejne agroturystyki i pensjonaty (w tym – co ciekawe – „Andrzejówka”). Przez cała drogę towarzyszyła nam wzburzona Dzika Orlica (to efekt niedawnych, obfitych opadów deszczu). Asfaltowa jezdnię udało się pożegnać dopiero na skraju wzniesienia Ubocze (812 m.n.p.m.). Na przełęczy przyszła pora na pierwszy postój.

Grzyby, wszędzie grzyby…

Bystre oczy koleżanek i kolegów dostrzegały co i rusz kolejne trofea: podgrzybki, maślaki, koźlarze oraz inne okazy leśnej flory. Ciekawa, leśna trasa obfitowała zatem w kolejne okrzyki „jest!” oraz „mam!”. Humor trochę nam popsuła droga w okolicy Przełęczy Spalonej (754m.n.p.m.), całkowicie zalana woda i błotem. To niestety skutki uboczne geologii tego terenu. Góry Bystrzyckie w tej okolicy słyna z ogromnych pokładów kwarcytu, skały przepięknej, lśniaco białej, ale niestety praktycznie nieprzepuszczalnej dla wody. Stad liczne torfowiska i rozlewiska. Ale też i spore ilości wilgoci – czyli świetne warunki rozwoju grzybni. Tak wędrujac i skaczac między kałużami dotarliśmy do skraju lasu, u podnóża wyciagu narciarskiego we wsi Spalona. Jeszcze tylko podejście wzdłuż stoku narciarskiego i już trafiamy do schroniska.

Przełęcz Spalona, ale racuchy na szczęście nie.

Schronisko PTTK „Jagodna” to nie lada wyzwanie. Jak można przeczytać – znajduje się na wysokości 8110 m.n.p.m. To oczywiście efekt dowcipu któregoś z turystów, który dokleił cyfrę „0” do tablicy informacyjnej. Schronisko słynie z racuchów z jagodami, ale maja tu także całkiem niezłe pierogi oraz wiele innych dań. Wnętrze zachowało jeszcze wiele z klimatu dawnej gospody sudeckiej, więc pobyt tam to prawdziwy relaks. Ze schroniska marsz – a jakże – znów asfaltem, przez słynna „Autostradę Sudecka”, zakrętami wzdłuż zboczy Sasina (883 m.n.p.m.) i Sasanki (965 m.n.p.m.). Pomiędzy zboczami Sasina i Jagodnej szlak wreszcie opuścił jezdnię i poprowadził nas między resztki zabudowań dawnej kolonii „Sowina”. Między ruinami domów wciaż jeszcze rosna zdziczałe jabłonie i grusze, nadajace swoimi czerwieniami i żółciami przepięknego kolorytu jesieni.

Wieś nad Ponikiem

Stopniowo dotarliśmy do wsi Ponikwa, która swoja nazwę zawdzięcza potokowi Ponik. We wsi jeden zabytek – kościół pod wezwaniem św. Józefa Robotnika z połowy XVIII wieku, nieopodal którego zrobiliśmy sobie kolejny postój. Z Ponikwy, droga przy „Stanicy nad Ponikiem”, a dalej polna droga dotarliśmy do Długopola Zdroju.

Małe uzdrowisko

Długopole to najmniejsze uzdrowisko Kotliny Kłodzkiej. Problem rozmiaru rekompensuje z nawiazka gustownie urzadzony Park Zdrojowy z fontannami, stawami i Pijalnia Wód Mineralnych (pięknie pozdrawiamy pania z obsługi!). Pozostawiliśmy po sobie ślad w Księdze Pamiatkowej, niektórzy zaczerpnęli łyk wody ze źródła i znów w drogę – na most. Most na Nysie Kłodzkiej symbolicznie oddziela Sudety Środkowe od Sudetów Wschodnich. Na koniec przez stary park i prosto na stację kolejowa tuż przy wylocie tunelu. Tu zostało nam tylko zrobić kilka pamiatkowych zdjęć i wsiaść do pociagu, ale nie byle jakiego tylko do Kłodzka.

Dziękuję wszystkim uczestnikom i już zapraszam na kolejny odcinek, do Międzygórza, na który wybieramy się 19 listopada.

Wzór wypełnienia ksiażeczki GOT:

Oddziałowy Rajd „Kartofelek”, zapowiedziany od dawna zrealizowano w dniu 1.10.2016 r. Z Nowej Rudy wybierało się dwanaście osób (niestety dwie osoby mylnie wybrało termin i zostały w domu).

Koło „Gwarków Noworudzkich” reprezentowało cztery osoby ,grupę prowadził, szlakiem spacerowym wiodacym dookoła Kłodzka ,znakowanym czerwono, kolega Czesław Dominas. Wędrówkę rozpoczęliśmy w Bierkowicach, dojeżdżajac kursowym busem „Beskid”. Potem – już na piechotę – przez Piszkowice, Ruszowice i Roszyce dotarliśmy do Szalejewa Dolnego. Na niektórych odcinkach, szczególnie skrzyżowaniach trudno było wybrać właściwa trasę, brak było znaków.Noworudzianie dotarli jako pierwsi. Zostali przywitani przez Vice Komandora Rajdu Krzysia Kaszubę. Oczekujac na wszystkich zwiedziliśmy park szalejowski i zajęliśmy miejsce na przygotowanych stanowiskach. Powoli dochodzili wszyscy uczestnicy rajdu, a ostatni dotarli kolarze, ale też mieli trasę aż 50 km, zreszta byli o czasie. W rajdzie wzięły udział Koła PTTK z Kłodzka, Dusznik i Nowej Rudy oraz kolarze z grupy 4 Doliny. Uczestnik naszych rajdów GSS z Warszawy kolega Heniu Oleksy pozdrowił nasze Koło.Końcowa wspólna część rajdu otworzył prezes Oddziału Ziemi Kłodzkiej Marek Krzan. Śpiewajaco przywitały też przybyłych panie i panowie z Koła Gospodyń z Szalejowa, wprowadzajac radosny nastrój. Dowcipu i humoru nie brakowało śpiewajacym. Zebrało się ponad 80 uczestników, na których czekały już przygotowane stanowiska bufetowe z jedzeniem i piciem. Największym powodzeniem cieszyły się placki pieczone na blasze, ale grochówka też była smaczna. Przygotowane też były ogniska do pieczenia ziemniaków. Nasza grupa skwapliwie z tego skorzystała. Powoli impreza nabierała rozmachu, odbył się konkurs turystyczny, najpierw dla dzieci i młodzieży a później dla dorosłych. Dwaj nasi koledzy posiadaja spora wiedzę turystyczna bo Kamil Sawicki zdobył pierwsza nagrodę a Andrzej Kuczaj trzecia. Znowu była część śpiewajaca a po niej kalambury. Rozdanie nagród z konkursów i wieńczace imprezę losowanie upominków. Przez cały czas wspólnego pobytu z głośników płynęła muzyka. Zabawa zakończyła się około godziny 16. Nasza grupa ochoczo powędrowała do stacji kolejowej w Kłodzku Zagórzu, skad o 17:14 wyruszyliśmy do domów.

Serdeczne podziękowania za mile spędzony wspólnie czas i zaproszenie na następne rajdy.

(Kolekcja zdjęć pochodzi z Facebook’owych profili uczestniczek Rajdu)

Wzór wypełnienia ksiażeczki GOT:

27 września, w Światowym Dniu Turystyki wystartował I Rajd Seniora w Nowej Rudzie. Rajd zorganizowany został przez Radę Seniorów Miasta Nowa Ruda oraz Koło PTTK „Gwarków Noworudzkich” w ramach I Noworudzkich Dni Seniora.

„Turystyka dla wszystkich – promowanie powszechnej dostępności” to hasło tegorocznego Światowego Dnia Turystyki, które jakby to powiedzieć używajac dawnej nomenklatury „poparli czynem” seniorzy. Nasza rajdowa grupa liczyła sobie 45 osób, w tym 12 gości z Głuszycy;  najliczniej reprezentowane były Uniwersytety Trzeciego Wieku – Noworudzki i Głuszycki. Piechurów prowadził Przodownik Turystyki Górskiej kol. Czesław Dominas, który zadbał o to, aby i mieszkańcom i (a zwłaszcza) gościom pokazać „po drodze” miasto i nieco opowiedzieć o jego historii, legendach i ciekawostkach. Celem była Góra św. Anny, a trasa wiodła z rynku przez ulicę  Kolejowa, dalej szlakiem niebieskim przez Zielony Most i potem leśnymi ścieżkami tak, aby pokazać najpiękniejsze widoki na miasto i okoliczne góry. No, było trochę pod górkę, więc chwile oddechu były – najczęściej w bardzo widokowych miejscach. Na – jak się popularnie mówi – Annę dotarliśmy w przewidzianym czasie i dzięki uprzejmości Pani Beaty Szałęgi mogliśmy zwiedzić odbudowujacy się kościółek. A i wejście na wieżę widokowa też zostało zaliczone. Na drogę powrotna wybrany został „kawałek” żółtego szlaku, a potem wykorzystaliśmy leśne, spacerowe ( jeszcze przedwojenne) ścieżki i ptasi szlak. Rajd zakończył się przy pomniku Carla Ferchego. Tutaj też wszyscy podziękowali sobie za wspaniała atmosferę i radosny dzień, spędzony wspólnie przy pięknej pogodzie na łonie przyrody.

Anna Szczepan

Jak zapowiedzieliśmy, tak zrobiliśmy. W słoneczna, ale nieco chłodna niedzielę 25 września 2016r. 18-osobowa grupa noworudzkich „Gwarków” ruszyła na kolejny odcinek „Głównego Szlaku Sudeckiego”, w Górach Orlickich. Niestrudzonych zdobywców szlaku poprowadzili: Honorowy Przodownik Turystyki Górskiej, kol. Czesław Dominas oraz aspirant przodownicki, kol. Witold Telus.

Siła tradycji.

Poczatek naszej wędrówki to Park Zdrojowy w Dusznikach Zdroju, gdzie niedawno zakończyliśmy etap XI wędrówki. Nasz niezawodny fotograf, Przodownik Turystyki Górskiej oraz mistrz fotografii ptaków wszelakich, kol. Edward Lada wykonał tradycyjne, pamiatkowe zdjęcie startowe.

Mocny wycisk.

Nie wiem czy wszyscy lubia takie „klimaty”, ale od Parku Zdrojowego w Dusznikach szlak wspina się naprawdę stromo, pokonujac zakosami zbocze Gajowej (892 m.n.p.m). Trudno się dziwić, że część naszych uczestników poczuła „w mięśniach” to podejście. Dopiero na Jamrozowej Polanie można było chwilę odetchnać. Jamrozowa Polana słynie z ośrodka sportów zimowych, a także z lokalnego browaru, który tym razem – niestety – był zamknięty. Cóż było robić – nikt nas nie chce ugościć, więc idziemy dalej – kolejnym podejściem do Koziej Hali. To piękne miejsce nad Dusznikami, które swoja nazwę zawdzięcza XIX-wiecznej „modzie” na leczenie kuracjuszy kozim mlekiem i jego przetworami. Mnogość kozich stad spowodowała, że stopniowo wyrastały tu domki w stylu szwajcarskim, oferujace turystom – oprócz koziego mleka i serów – także inne posiłki i napoje, a nawet noclegi. Mijaliśmy po drodze wiele takich zabudować, w tym budynek, który kiedyś był schroniskiem PTT „Kozicowa Hala”. (Dziś jest to Dom Wczasowy „Korund” – informacja dzięki kol. Markowi Gałowskiemu).

Polityczny asfalt.

Od Koziej Hali zaczyna się najbardziej męczaca część trasy – asfaltowa droga w kierunku Międzylesia. W wielu przewodnikach nazywany przekornie „asfaltem im. dr. M. Orłowicza”. Ten, dość absurdalny, wariant to efekt politycznych przepychanek w latach czterdziestych pomiędzy turystami i wojskami ochrony pogranicza. Szlak prowadzi tu tuż przy granicy czeskiej, zatem istniały tu wzmożone patrole służb granicznych. Oczywiście turysta wędrujacy dobrze widoczna droga jest łatwy w kontroli, w przypadku wejścia na strome zbocza Orlicy i kluczenia między drzewami sprawa staje się „politycznie podejrzana”. Nie zezwolono na przeniesienie szlaku w bardziej „górskie” ścieżki. Ten stan rzeczy próbowano zmienić w latach pięćdziesiatych, ale tym razem nie było zgody… turystów! Ci „doświadczeni” uznali, że tradycyjny przebieg szlaku jest dobry i nie należy tego zmieniać, bo wszyscy się przyzwyczaili.

Dziś polityka w tym rejonie – przynajmniej z pozoru – nie wchodzi turystom w drogę, ale szlak jak jest tak jest na szosie i nie ma zbyt wielu chętnych aby ten stan rzeczy zmieniać. To dość dziwne, bo w okolicy jest sporo leśnych ścieżek, które mogłyby dać turystom bezpieczne i wygodne przejście. Tym razem jednak do głosu dochodzi kolejny „spór graniczny”, bo o stan szlaków i ich przebieg dbaja tu dwie rywalizujace grupy znakarskie. Czyli polityka, ale na zupełnie innym poziomie.

Polsko – czeskie labirynty szlaków.

Można nieco zmienić trasę i wybrać bardziej „honorowy” przebieg – szlakiem zielonym na najwyższy szczyt polskiej części Sudetów Środkowych – Orlicę (1084 m.n.p.m), z wykorzystaniem także czeskiej sieci szlaków, albo iść dalej szosa u podnóża „Królowej Zieleńca”. Amatorom pierwszej wersji zalecam duża ostrożność. Przepychanki polityczno-znakarskie na tym terenie skutkuja nieoczekiwanym przebiegiem polskiego szlaku. Na mapach wskazano dojście na sam szczyt, który leży po czeskiej stronie, a w rzeczywistości szlak omija wierzchołek. Za punktem widokowym na parkingu pod Sołtysia Kopa (896m.n.p.m.) należy zejść na szlak zielony, a przy samej granicy trzeba zejść na nieoznakowana drogę i dotrzeć nia do szczytu, a potem – również nieoznakowana droga – wrócić na polska stronę. Uważny obserwator dostrzeże jednak ślady polskich znaków na czeskiej stronie, które zostały w większości zamazane. Zaręczam, że historia tej ścieżki jest niezłym materiałem na reportaż polityczno-turystyczny.

Asfalt, ale już zupełnie nie polityczny.

Z Orlicy można zejść znów do drogi (o ile wcześniej już się na niej nie było). Dalej to już pierwsze zabudowania Zieleńca i widoki na kolejne nowe inwestycje o charakterze narciarskim – nowe stoki, wyciagi, a nawet kolejka linowa. Nie brakuje miejsc z ciepłym posiłkiem i napojami. My – rasowi turyści – wybraliśmy oczywiście schronisko PTTK „Orlica”, gdzie mogliśmy zregenerować siły, zjeść coś i wypić. Osobiście polecam tamtejszy żurek. Po wizycie w schronisku trzeba jednak wrócić na męczacy asfalt i wędrować nim długie kilometry. Ten fragment prowadzi szosa chyba tylko „z rozpędu”, bo tym razem można ogladać po lewej stronie całkiem poważny kompleks leśny, w którym zapewne nie brak zacienionych ścieżek, które swobodnie nadawałyby się na tak poważna trasę. A tak trzeba co chwila uskakiwać przed motocyklami i samochodami, które – wykorzystujac niedawny remont tej drogi – potrafia pędzić tam z ogromna szybkościa.

Wreszcie Lasówka.

Po krótkim odpoczynku na polu biwakowym na poczatku Lasówki docieramy – mocno zmęczeni – do kościoła w Lasówce. Tu – przy węźle z nowym szlakiem niebieskim prowadzacym na czeska stronę – kończymy wycieczkę. Z ulga zajmujemy miejsca w busie i wracamy do domu. Wrócimy tam na kolejny, XIII etap GSS, tym razem prowadzacy aż do Długopola Zdroju. Zapraszamy już dziś na wędrowanie z „Noworudzkim Gwarkami”!

(tekst: Witold Telus, zdjęcia: Edward Lada)

Wzór wypełnienia ksiażeczki GOT:

(wpisy oznaczone kolorem zielonym i kodem [GOT] dotycza wariantu przez szczyt Orlicy, wpis oznaczony kolorem czerwonym i kodem [GSS] dotyczy wariantu szlakiem czerwonym. Należy wpisać tylko jeden z tych wariantów (!) ).

W dniu 17 września 2016 r. zainaugurowaliśmy w naszej szkole Sezon Turystyczny 2016/2017. W pierwszym w tym roku szkolnym rajdzie turystycznym wzięli udział: ze Szkoły podstawowej nr 7, turyści z SKKT pod opieka p. Jana Okońskiego, i dzieciaczki z klasy 3b pani Magdaleny Lichwy, oraz młodzi turyści p. Ireny Caryk ze Świetlicy Środowiskowej, czyli razem w sile 38 młodych adeptów turystyki górskiej!

Trasa, jak na „pierwszy raz” nie była wymagajaca i sprawiła dzieciom wiele radości i satysfakcji. Nasza przygodę zaczęliśmy na Przełęczy Jugowskiej, skad skierowaliśmy się ku Koziemu Siodłu. Niestety, niezbyt klarowne powietrze ograniczało możliwość podziwiania panoramy na Kollinę Dzierżoniowska i górę Ślężę. Po dotarciu na Kozie Siodło robimy mały odpoczynek. Jest to również czas na „małe co nieco”. Naładowani energia trasa turystycznego szlaku podażamy ku Wielkiej Sowie. Naszej wędrówce towarzyszy dobry humor i ciekawość miejsca, gdzie jesteśmy. Wita nas Wielka Sowa (1015 m n.p.m.). Mały odpoczynek, degustacja prowiantu i mamy czas na eksplorację okolicy. Sklep z pamiatkami – to podstawa. Za rada „starszych”, dzieci dokonuja przemyślanych zakupów pamiatek, a dzieci z 3b z p. M. Lichwa wchodza na wieżę, by móc na własnej skórze poczuć „Ducha Wielkiej Sowy”. Czas w drogę. Żółtym szlakiem kierujemy się w stronę Małej Sowy (972m n.p.m.), by nasza, sobotnia wędrówkę zakończyć na Przełęczy Walimskiej. Żeby tradycji stało się zadość, kończymy ogniskiem i pieczeniem kiełbasek. Smakuja one wybornie! No i stało się ;-( Wisiało i spadło! Ostatnie chwile na przełęczy spędzamy w strugach deszczu czekajac na autokar.

Z turystycznym pozdrowieniem.

Dzień 17 września 2016, dla noworudzkiego turysty sprawił nie lada problem. Do wyboru były aż trzy kierunki wędrówek : 1) Janek Okoński ­Góry Sowie, 2) Ania Szczepan­ Góry Stołowe, 3) Karol Maliszewski ­Edek Lada – Góry Bystrzyckie.

Wycieczkę trzecia rozpoczynamy w Różance przy zabytkowym XIX wiecznym murowanym gołębniku, dalej chwila w centrum „różanej doliny” i wyruszamy w kierunku Solnej Jamy – 40 metrowej jaskini w marmurowej soczewie. Jaskiniowych endemitów: bezskrzydłowego owada i ślepego raczka nikt nie zauważył. Następnie zwiedzamy ruiny zamku Szczerba, jednego z trzech średniowiecznych zamków ziemi kłodzkiej (pozostałe to Homole i Karpień). Od 1428 roku zamek po zdobyciu przez Husytów – pozostaje w ruinie. Mijamy Jedlnik i Dębosz (27 lutego 1802 r z Dębosza do Poręby zeszła lawina śnieżna powodujac zniszczenie 3 domów i śmierć 9 mieszkańców) i na przełęczy nad Poręba odpoczywamy przed zdobywaniem Jagodnej. Najwyższy szczyt Gór Bystrzyckich, Jagodna (977 m.n.p.m.) – zdobywamy po dość uciażliwym, lekko deszczowym podejściu. Ostatni odcinek trasy, do schroniska PTTK Jagodna mija już spokojnie, bez opadów. W schronisku jeszcze konkurs wiedzy z przebytej trasy i Smilebus zabiera nas do domu.

Wzór wypełnienia ksiażeczki GOT:

Przyszedł wreszcie długo oczekiwany 11 września 2016r. i niemal 60-osobowa grupa turystów z Nowej Rudy, Kłodzka, Szklar Zabkowickich, Wrocławia i Polanicy Zdroju pod kierunkiem Honorowego Przodownika Turystyki Górskiej, kol. Czesława Dominasa oraz Aspiranta Przodownickiego, kol. Witolda Telusa ruszyła na podbój najwyższego szczytu Sudetów.

Na dolna stację wyciagu krzesełkowego na Kopę dowiózł nas niezawodny, wygodny i szybki „Smilebus” z firmy Pana Pawła Gorczycy. Czas idealny, kiedy bowiem dotarliśmy do wyciagu niemal natychmiast obsługa uruchomiła maszyny i otwarła okienko kasowe. Sprawnie rozdane bilety pozwoliły wsiaść w krzesełka już przed 9:00. Wyjatkowo piękna pogoda i słaby wietrzyk pozwoliły rozkoszować się niemal 16-minutowa przejażdżka. A w dole… leniwie pełznace potoki, tu i ówdzie wyzierajace maślaki oraz niebiesko-czerwone kompozycje borówek.

Na Kopie (1377m.n.p.m.) szybka odprawa i wymarsz do „Ślaskiego Domu”. To aktualnie ostatni punkt higieniczno-gastronomiczny po polskiej stronie przed Śnieżka. Przerwa na kawę i śniadanie i już o 10:00 start na szlak. Na szczyt Królowej Sudetów, Śnieżki (1602 m. n.p.m.) wspinaliśmy się – o dziwo – przepisowe 30 minut. Na szczycie niemal bezwietrznie. Czyżby trafił się nam jeden ze „statystycznych” pięciu takich dni w roku? Trochę jednak smuty widok zamkniętych drzwi schroniska nie pozwolił na dłuższy postój na szczycie. Kilkoro z nas ciekawość zawiodła na stronę czeska do małego bufetu. Podziwu godna jest postawa obsługi, która pomimo skromnych warunków lokalowych próbuje zapewnić turystom minimum gastronomiczne.

Niepocieszeni zamkniętym schroniskiem ruszyliśmy w dół w kierunku Czarnej Kopy (1407m. n.p.m.) i dalej w kierunku Grzbietu Kowarskiego. Przed Grzbietem wizyta w klimatycznej „Jelence”, schronisku i restauracji po czeskiej stronie (ale tak blisko granicy, że właściwie jest to lokal międzynarodowy). Obsługa płynnie mówiła po czesku, polsku i niemiecku, a i różnorodność walut nie była większym problemem. Przyszła pora na posiłki i napoje, a także okolicznościowa uroczystość wręczenia odznak „Zdobywcy Głównego Szlaku Sudeckiego” w stopniach brazowym i srebrnym. Zdobywcom gratulujemy i życzymy wytrwałości w zdobyciu stopnia złotego.

Z gościnnej „Jelenki” w dół na Sowia Przełęcz (1164m.n.p.m) i dalej, w górę szlakiem niebieskim na punkt widokowy „Skalny Stół” (1281m.n.p.m). Urocze widoki na miejscowości Kotliny Jeleniogórskiej oraz ostatni rzut oka na Śnieżkę. A potem pomiędzy coraz okazalsza kosodrzewina, kluczac wśród martwego lasu i tysięcy kamieni  i opanowujac drżace kolana na stromym zejściu z Czoła (1276m.n.p.m) dotarliśmy wreszcie na Przełęcz Okraj (1046m.n.p.m.). Małe schronisko, a więc mały postój i popas. A na koniec szlakiem niebieskim, wzdłuż drogi (trochę lasem), potem żółtym i zielonym do Rozdroża Kowarskiego (787m.n.p.m.), ostatniego punktu gdzie wolno jeszcze wjeżdżać dużym autokarom i pożegnanie z Karkonoszami.

Dziękuję wszystkim uczestnikom za dyscyplinę, wyrozumiałość, humor i wytrwałość. Prowadzacym gratuluję zdrowia i żelaznych nerwów.

A wszystkich zapraszam do wstapienia w szeregi naszego Koła (jeśli z jakichś niezrozumiałych powodów jeszcze tego nie zrobili) i wędrowania z nami na kolejnych wycieczkach. No i „zarażania” pasja górska kogo się da i gdzie się da. Nie od dziś bowiem wiadomo, że ludzie dziela się na tych co chodza po górach i tych, którym nie można tego wytłumaczyć.

Wzór wypełnienia ksiażeczki GOT: